Ostatnie lato to jedna z najnowszych wystaw w Centralnym Muzeum Włókiennictwa w Łodzi. Ekspozycja znajduje się w letniskowej, drewnianej wilii. „Nostalgia w dobrym stylu” to hasło, które doskonale oddaje klimat tego miejsca. Wystawa to doskonały punkt na mapie atrakcji Łodzi dla miłośników okresu międzywojennego i modernizmu. W całym budynku panuje przyjemny nastrój odpoczynku i relaksu w letnie popołudnie. Wchodzących do wilii wita opowieść o historii miejsca. Początkowo willa znajdowała się w miejscowości Ruda Pabianicka pod Łodzią. Z czasem Ruda znalazła się w granicach miasta i przestała być kojarzona z letniskami, a budynek przeniesiono do Łódzkiego Parku Kultury Miejskiej przy Centralnym Muzeum Włókiennictwa. Dzięki temu powstała długo oczekiwana i zapowiadana wystawa „Ostatnie lato”.
Nie jest to jednak zwyczajna wystawa muzealna z licznymi eksponatami i z tabliczką „Nie dotykać i nie robić zdjęć”, chociaż takich wystaw jest już coraz mniej. Wręcz przeciwnie, została ona stworzona z myślą o doświadczaniu i przeżywaniu nastroju letniskowego domu. Gdy po raz pierwszy odwiedzałam wystawę, była zima i wszechobecna mgła – sprawiała ona wrażenie, że za oknem mógłby znajdować się zarówno morski, jak i górski krajobraz.
Wystawa „Ostatnie lato” to opowieść o odpoczynku i czasie wolnym w latach 30. XX wieku. Przekraczając wejście do willi, wchodzimy w świat lata 1939 roku. Według fikcyjnej narracji willa została wynajęta przez łódzką czteroosobową rodzinę Piechowiczów, która przyjechała do Rudy Pabianickiej na letnisko. Kilka pokoi na pierwszym piętrze stanowi istny labirynt: przyjemnego salonu, bawialni, pokoju malarskiego i gabinetu z biurkiem.
Dlaczego wystawa jest niezwykła? Bo prócz oglądania obiektów związanych z wypoczynkiem, można ich używać do odpoczywania – tak jak robili to przedwojenni letnicy.
Jak dawni letnicy spędzali czas wolny? Całkiem przyjemnie, np. czytali na werandzie albo słuchali audycji radiowych. Kolejne możliwości to robótki ręczne, rozmowa przy kartach czy zabawa z dziećmi. W jednym z pokoi jest też pianino – można na nim śmiało grać. A jeśli macie chęć pomyszkować po willi, poszperać w szufladach… muzeum do tego zachęca. Większość przedmiotów jest oryginalna, a część to repliki odtworzone na wzór trudno dostępnych lub zniszczonych przedwojennych oryginałów. Możesz więc sprawdzić, jak to jest używać przedmiotów wykonanych lub zaprojektowanych sto lat temu.
Atmosferę tworzy również muzyka rozbrzmiewająca w całym domu – słychać niezapomniane szlagiery z tamtych lat (np. „Panie Janie”).
Wizyta w Centralnym Muzeum Włókiennictwa na wystawie „Ostatnie lato” to niezwykła podróż w czasie. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki przeniesiecie się do czasów lat 30. i wakacyjnych chwil pełnych beztroski. Wystawa w willi jest doskonałym uzupełnieniem podróży, jaką można odbyć, odwiedzając „Łódzkie mikrohistorie. Ludzkie mikrohistorie”.